Filozofia może być dla uniwersytetu niewygodna. Zadaje pytania tam, gdzie wszystkim wydaje się, że znają już odpowiedzi. Zamiast stosować znane metody, kontestuje je. Zamiast używać przyjętych definicji, podważa ich sens i pyta o zasadność samego definiowania. Filozofia patrzy nauce na ręce. Wciąż próbuje myśleć nad pojęciami, które wydają się oczywiste. Pyta: dlaczego myślimy tak, jak myślimy, oraz: co by się stało, gdybyśmy myśleli inaczej? I dlatego jest dla uniwersytetu niezbędna. Bo pozwala się zatrzymać i spojrzeć na wszystko z innej perspektywy.

Współczesny świat zaskakuje nie tylko nowymi zjawiskami, które nauka powinna opisać i wytłumaczyć. O wiele bardziej niepokoi nieprzystawalność do ich opisu dawnych modeli racjonalności. Kryzys dotyka nie tyle świata, co dyskursów, które wierzyły, że mogą go wyczerpująco wyjaśnić. Przyjęcie tego do wiadomości oznacza zgodę na wyjście poza pragmatykę nauki, która szuka rozwiązań i sądzi, że je znajduje. To akceptacja tego, że drogą myślenia nie jest zaradność i rozwiązywanie problemów, ale często bezradność i ich tworzenie. Filozofia w swej najgłębszej warstwie jest zgodą na błądzenie.

W Katedrze Filozofii staramy się być wierni tej postawie. A to czasem oznacza stanie z boku i przyglądanie się z dystansu. Wierzymy jednak, że nie tylko warto, ale także, że nie można inaczej.